خسته
خسته
ما خیلی بیمارستانا رفتیم و یکیشم بیمارستان شریعتی تهران بود
دیروز مامانم برگشت
یه جوری رفتم اسقبالش که خواهر زاده جان میگفت خاله چند وقته مامانتو ندیدی؟
گفتم دو هفتــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه
گفت دو هفته؟ گفتم نه! عزیزم دقت نکردی دو هفتـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه
تو چه میدانی غریبه از دردهایم؟
تو چه میدانی از گاه و بیگاه و ناگاه شکستنهایی که چشیدم
از تنهایی هایی که سر کردم و خواهم کرد
از بی چاره بودنهایم
از....
از همان هایی که هرگز حتی فکرش را هم نکردی...
و بغض پنهان پشت لبخند
نگاه های پر از خشمی که پشت پلکم زندانی اش میکنم
تا شادی تو درد نگیرد
و تو تااازه به این فکر میکنی که من چرا با سکوتم، قصد آزار تو را کردم
خنده دار است...
گریه های دل من خنده دار است!
برای آسودگیه که این همه خستگی هایم را لای خاطرات و پشت افکار و در هزااار توی ذهنم می پوشانم؟
یکی از فامیلای زنداداش کوچیکه که خیلی هم خانوم مهربون و محترمیه به زنداداش گفته بود دلم میخواد به محمد ابراهیم همیشه بگم ابراهیم و من تنها کسی باشم که اینجوری صداش میزنه:)
زنداداش گفته بود اتفاقا عمه ی کوچیکشم(که من باشم) همینو میگه
برام قشنگ بود... که اندازه ی من خالص و زلال ابراهیم منو دوست داره...این حرفش نشونه ی بزرگیه دلشه:)