سالهاست هر وقت قرار است کسی به دیدارم بیاید، لباس های شاد و زیبا به تن می کنم، خود را بسیار وجیهانه می آرایم و به سختی به پیشوازش می روم، چون دیگر آن آدم گذشته نیستم! و البته نمیخواهم این را دیگران هم بدانند
مثل یک بنای در آستانه ی فروپاشی، پس از زلزله های سخت! که بخواهند ترک های در شرف روزنه شدنش را با رنگ و فرچه بپوشانند...
خداجان
خیلی وقته که برات ننوشتم
مواظبم باش، خب؟!
نه شکننده شده باشم
کلا شکستم
ویران
لابد قراره دوباره منو بسازی
آره؟!
قراره بهتر بشم؟
وقتی فکرشو میکنم میبینم هنوز امتحان هام قوه ای بودن، هنوز به امتحان اصلیه نرسیدم، وقتی مقایسه میکنم دیگران چه امتحانای سختی میدن و من در قیاس با اونا انگار تو پر قو هستم، تازه به قدر و قیمت اونا پی میبرم...
خدا جان، من رسما بی تو، خاک بر سر هستم
عنایت کن، خودت تاج بندگی به سرم بذار
فقط یادمون باشه، پرسید اصل بده!بگیم بنده ی خودت، امت محمد(ص)، شیعه ی علی(ع)
خدایا، به خودت قسم، دیگه خسته شدم دعا کنم ظهور نزدیکتر بشه، نه نزدیک نه! دیگه برسه! اتفاق بیفته...خواااااااهش میکنم...
دنیای بدون امام دیدن نداره...
