نمیتونم انکار کنم
باورش برای خودمم عجیبه
من که مدت هاست دارم اخبار پیگیری میکنم، و هرگز حتی با زبان حاضر به تکرار شعارهای سیاسی و حمایتگرانه از مقام رهبر نبودم، حالا بهش توجه خاصی پیدا کردم، راستش الان یک ساله حسم بیشتر از احترامه که همیشه براش قائل بودم. حسی مثل همسو بودن، مثل فرمانپذیری، مثل مطیع بودن، ممنون بودن، با ارزش بودن. راستش اعتراف میکنم که به عنوان رهبر جامعه منتظر حضرت صاحب قبولش دارم و این باور و اعتمادمو، رفتارها، تصمیمات، و از خودگذشتن هاش در این سالها ساخته.
خاطرم هست وقتی حجاج کشته شدن چی گفت و چیکار کرد و چی شد، اگر ایستادگی و از خودگذشتن ایشون نبود جنازه هم بهمون تحویل نمیدادن
خاطرم هست وقتی سردار کشته شد، به هفته نکشیده انتقام گرفت، و تاکید کرد که فقط یه سیلی بود
همیشه شجاعت و درایتش تحسین برانگیزه
مهم نیست که این حرفا برام هزینه داشته باشه، حرف حق باید گفته بشه.
