درس های زندگی...

دیشب نذاشتم مامان بخوابه و کلی با هم حرف زدیم انقد کیف داد که نگو

مامان از قدیما گفت...از زندگیه مادربزرگ خدابیامرزش و از زنداییش که مراقبش بوده از اخلاقای مادر خدابیامرزش انقد دلنشین و دوست داشتنی بودن...از پدر خدابیامرزشم گفت

مامان و بابام دختردایی و پسرعمه هستن

یه بار که دایی محمدرضا برای نصب کردن آبگرمکن اومده بود خونمون وقتی کارش تموم شد از پله ها که داشت میومد بالا منم پشت سرش بودم و بهش گفتم دایی دستت درد نکنه خیلی زحمت افتادی کلا ما خیلی زحمتت میدیم...

فک میکردم داییم حالا میگه خب مامانت خواهرمه و خیلی دوسش دارم

ولی دایی اینو نگفت

دایی گفت پسرعمه(ینی بابام) خیلی به گردنمون حق داره من هرکاریم کنم لطف باباتو نمیتونم جبران کنم گفتم بابام؟؟؟؟

گفت آره ، وقتی ما توی سرمای شدید بدون هیزم مونده بودیم بابات برامون هیزم آورد شهر وقتی که برف تا زانو بود و وسیله ای نبود خودش پیاده بود و هیزما رو رو کول یه حیوون سوار کرده بود اونموقع بابات به ما کمک کرد

و منمبهوت از انسانیت هردوشون چون من اونموقع 29 سالم بود و توی اون 29 سال نشنیده بودم بابام حتی یه بارم بگه به خانواده ی داییش همچین کمکی کرده....

از هردوشون درس بزرگی گرفتم

 و خوشحال شدم که بابام و داییم همچین اخلاقی دارن:)

حالا از تعریفای مامانمم مینویسم خیلی قشنگ بودن دلم میخواد ثبت بشن..